புதன், 29 டிசம்பர், 2010
முயலும் ஆமையும்
திங்கள், 27 டிசம்பர், 2010
மனம் மகிழுங்கள் - 28 - நன்றியும் மகிழ்வும்
“எந்நன்றி கொன்றார்க்கும்” எனத் தொடங்கும் திருக்குறள் தெரியுமில்லையா? பள்ளியில் கோனார் நோட்ஸெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு விரிவாய்ப் படித்திருப்பீர்கள். அதன் பொருள் பொத்தாம் பொதுவாய் உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். நன்றி மறந்தால் அவனுக்கு ‘உய்வில்லை’ என்று அதட்டியிருப்பார் வள்ளுவர். |
‘நன்றி மறத்தல் தகாது’; ‘நன்றியுணர்வு வேண்டும்’ என்றெல்லாம் நாம் அனைவரும் அடிப்படையில் புரிந்து வைத்துள்ளோம். ஆனால் என்ன பிரச்சனையென்றால் இயல்பு வாழ்க்கையில் அது அவ்வளவு வீரியத்துடன் நம்மிடம் வெளிப்படுவதில்லை; அல்லது சுயநலத்தில் மறைந்துபோய் விடுகிறது.
நான் நன்கு அறிந்திருந்த ஊரில் ஒருவர் இருந்தார். அவர் மிகப் பெரிய பணக்காரர் இல்லையென்றாலும் நன்கு வசதி படைத்தவர். நன்றாக உழைத்து முன்னுக்கு வந்தவர். ஆசைக்கும் ஆஸ்திக்குமென்று ஒரே மகன். தம் மகன் விரும்பிக் கேட்பது, கேட்காதது என்றெல்லாம் வாங்கிக் கொடுப்பவர். அதற்காகக் கதைகளில் வரும் அப்பிராணி அப்பா எனவும் நினைத்து விடக்கூடாது. நிறைய நியாய உணர்வு உள்ளவர். அதனால் தம் பாசம் தம் கண்ணை மறைக்கக் கூடாது என்பதில் அவருக்குத் தெளிவு இருந்தது. தம்முடைய அன்பு, செல்லம் இதெல்லாம் தம் மகனைக் கெடுத்துவிடக் கூடாது என்பதிலும் அவருக்குக் கவனம் அதிகம். எதையும் யோசித்தே செய்து பழகியவர்.
ஒரு நாள் மகன் ஏதோ ஒரு பொருள் வாங்கித் தரும்படி கேட்க, அது அவசியமற்றது என்பது அவருக்குத் தெரிந்ததால் நாசூக்காய் மறுத்தார். மகனின் கோரிக்கை அடங்கவில்லை. அதட்டிப் பார்த்தார். மகனுக்கு ‘அடம்’ அதிகமானது. தந்தைக்குச் சகிக்கவில்லை. கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. இழுத்து வைத்து முதுகில் நாலு சாத்து சாத்தத் தோன்றியது. சட்டென்று அவருக்கு அந்த எண்ணம் மாறி வேறு யோசனை தோன்றியது.
“இதோ பார். உனக்கு அரை மணி நேரம் அவகாசம் தருகிறேன். ஒரு பேப்பர், பென்சில் எடுத்துக் கொள். உன் அறைக்குள் செல். நிதானமாய் அமர்ந்து உன்னிடம் ‘உனக்கே உனக்கென்று’ என்னென்ன பொருட்கள் உள்ளன என்பதை எழுதி எடுத்துக் கொண்டுவா. பிறகு பேசுவோம்”என்றார்.
முணுமுணுத்துக் கொண்டு தன் அறைக்குள் சென்று அமர்ந்து கொண்டான் மகன். அரை மணி நேரம் கழித்து அவன் அளித்த பேப்பரை வாங்கிப் பார்த்த தந்தை அசந்து விட்டார். தன்னிடம் என்னென்ன இல்லை என்று அந்தப் பட்டியல் ஒரு வால்போல் நீண்டிருந்தது.
‘இப்படியொரு திருப்தியற்ற மகனா?’ என்று கன்னத்தில் கைவைத்து உட்கார்ந்துவிட்டார்.
இதைப் படிக்கும் தந்தைகள் பலருக்கு இத்தகைய அனுபவம் நிகழ்ந்திருக்கலாம். ‘நன்றி கொன்ற பிள்ளைகள்’ என்று ஏதாவது ஒரு சூழ்நிலையில் வருத்தம் ஏற்படத்தான் செய்கிறது. ஆனால் நாம் என்ன செய்கிறோம்?
”நான் என் மகனைப் போல் இல்லை; என் பெற்றோரைக் கண்ணுக்குக் கண்ணாய்ப் பார்த்துக்கொண்டேன்,” என்று சொல்லலாம். இங்கு நாம் அறியவிருப்பது பெற்றோர் - பிள்ளை சென்டிமென்ட் கதையில்லை; மனதிற்கும் நன்றியுணர்வுக்கும் இருக்க வேண்டிய தொடர்பு!
நம்மிடம் என்ன உண்டு என்பதைவிட நம்மிடம் என்ன இல்லை என்பதுதான், நாம் அறிந்தோ அறியாமலோ, நம் மனதை என்றும் எப்பொழுதும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கிறது. நம்மிடம் இருக்கும் பலவற்றை உணர்ந்து மகிழ்வதை விட்டுவிட்டு இல்லாத ஒன்றிற்காக எப்பொழுதும் கவலை; ஏகப்பட்ட தொல்லை. இதனால் நிம்மதியானது நம்மிடம் வரப்பயந்து கொண்டு எங்கோபோய் ஒளித்துக் கொள்கிறது.
மேற்கொண்டு தொடரும் முன் இங்கு ஒன்றை நன்றாக நினைவில் கொள்ள வேண்டும். அது -
‘இலட்சியக் கனவிற்கும் ஆசைக்கும் உள்ள வித்தியாசம்; குறிக்கோளும் பேராசையும் எவை என்ற தெளிவு.’
நல்லதொரு இலட்சியம் நம் வாழ்க்கையின் முன்னேற்றத்திற்கு மிக அவசியம்; ஆனால் அது வேண்டும், இது வேண்டும் என்று பார்ப்பதற்கெல்லாம் ஆசைப்படுவது தப்பு!
மனமானது எப்படி இயங்குகிறது? நாம் எதை விரும்புகிறோமோ அதை நோக்கி!
நம்மிடம் உள்ள நிறைகளை மறந்துவிட்டுக் குறையுடனேயே வாழ்ந்து வந்தால், மனதில் என்ன எண்ணம் படியும்? “நீ ஒன்றுமற்றவன்; உனக்கு வாழ்க்கையில் எந்த நல்லதும் வாய்க்காது...” இத்யாதி எண்ணங்கள். அனைத்தும் நெகட்டிவ் எண்ணங்கள்.
அத்தகைய எண்ணங்கள் என்ன செய்யும்?
உங்கள் மனதைக் குலைத்து, உங்களை அழுமூஞ்சியாக்கி, நீங்களே “நானொரு தண்டம்“ என்று எண்ணுமளவிற்கு இட்டு்ச் சென்று விட்டுவிடும்.
எனவே, உங்களிடம் என்ன உள்ளது என்பதை உள்ளார்ந்து உணர்ந்து, மேடைப் பேச்சாளர் மறக்காமல் சொல்வது போல், ‘அதற்காக முதற்கண்’ நன்றியுணர்வு கொள்ள வேண்டியது மிக மிக அவசியம்.
காலுக்கு ரெண்டு ஜோடி செருப்பு, மூன்று ஜோடி ஷு மட்டுமே இருக்கிறது; நேற்றுப் புதிதாய் வாங்கிய டிரஸ்ஸிற்கு மேட்சாய்க் காலணி இல்லை என்று வருத்தமான வருத்தத்தில் இருக்கும் ஒருவர் கால் ஊனமுற்ற அல்லது காலே இல்லாத ஒருவரைக் கண்டால் என்ன சொல்வார்?
ஒருவருக்கு ஒரு ஜோடி செருப்பே கூட இல்லாது போகட்டும். அதற்காகச் செருப்பில்லையே என்று அவர் வருந்திக் கிடந்தால் மன மகிழ்வைத் தொலைத்துவிட்டு, மனம் ஊனமாகிச் செயலற்றுப் போய்விட நேரிடும். அதையே அவர் ‘எனக்கென்ன குறை? ஓடியாட இரண்டு கால்கள் இருக்கின்றன!’ என்று உரத்துச் சொல்லி எழுந்து நின்றால் போதும்; பூமியின் நிறமே மாறிக் கண்ணெல்லாம் பிரகாசம் ஒளிரும்.
“எதுவொன்றும் எனக்கு நடப்பதில்லை; எப்பப் பாரு பணக் கஷ்டம்; என்னைக் கண்டால் யாருக்குமே பிடிப்பதில்லை; எனக்கென்று எந்த வேலையும் சரியாய் அமைவதில்லை; வாழ்க்கையை ஓட்டுவது ஒரு பெரிய பிரச்சனையாகவே இருக்கிறது,” என்றெல்லாம் ஒருவர் புலம்பலும் மூக்குச் சிந்தலுமாக இருந்தால் அவருக்கு என்ன அமையும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?
இத்தொடரைத் தொடர்ந்து படித்துவரும் வாசகர் அனைவரும் இந்தக் கேள்விக்குத் தவறான பதில் அளிக்கவே முடியாது.
அந்த மனிதரின் உள்மனம் ‘நீ ரொம்ப பாவம்!” என்று அதையெல்லாம் அப்படியே நம்பி அவர் தன்னைத் தானே ‘ஒரு தண்டம்’ என்று உறுதிப்படுத்திக் கொண்டால் அவருக்கு வாய்ப்புகள் கைநழுவும்; நட்புறவு அமையாது; கையில் வரும் பணம் தங்காது! அவர் மன மகிழ்வற்று வாழ அவர் உள்மனமே மாய்ந்து மாய்ந்து உழைக்கும். அவர் நம்பிக்கையின்படியே அவர் வாழ்க்கை அமைய சகல முயற்சிகளும் செய்து தந்துவிடும். ஆகவே மேலும் அழுகை; மேலும் மூக்கு சிந்தல்!
உலகில் இறைவன் அமைத்துத் தந்த விதி பொதுவானது; மிகவும் நீதியானது.
ஒரு மனிதன் தான் பெற்றிருப்பதை அல்லது அடைந்து விட்டதை நினைத்து நன்றியோடு இல்லாமல் தன்னிடம் இல்லாததைப் பற்றியே நினைத்துக்கொன்டிருந்தால் அவனுக்கு இல்லாமையே அதிகரிக்கும்.
நல்ல நட்புறவு கொண்டுள்ள மக்களை உற்றுக் கவனித்துப் பாருங்கள்; அவர்கள் மக்களிடம் உண்மையான நட்பு கொண்டவர்களாகவும் நன்றியுணர்வு கொண்டவர்களாகவுமே இருப்பர். சிடுமூஞ்சிகள் எத்தனை பேரிடம் நல்ல நண்பர்களைப் பார்த்திருக்கிறீர்கள்?
அதைப்போல் உற்சாகமான மனிதர் ஒருவரைப் பாருங்கள். அவர் ஒன்றும் உலக மகாச் செல்வந்தராகவோ, அனைத்துவித வசதிகளும் அடையப் பெற்றவராகவோ இருக்க மாட்டார். தம்மிடம் உள்ளதைக் கொண்டு திருப்தியுற்றவராக மன மகிழ்வுடன் வலம் வந்து கொண்டிருப்பார்.
உலகிலுள்ள அனைத்து வியாபார நிறுவனங்களுக்கும் அதன் உரிமையாளர்களுக்கும் ஒரு பொதுத் தன்மை உண்டு. நாடு, இனம், மொழி என்ற எந்தப் பாகுபாட்டிலும் சிக்காத ஒரே குறிக்கோள். மக்கள் அனைவரும் ஒரு நிலையிலேயே இருக்க வேண்டும்!
"மக்கள் அனைவரும் தம்மிடம் இருப்பவற்றை மறந்து, புதுப்புதுப் பொருட்களின்மீது மோகம் கொண்டலைய வேண்டும்!"
நமது கண்களையும் சிந்தையையும் வந்து தாக்கும் ஒவ்வொரு விளம்பரமும் நம்மிடம் சொல்ல வரும் செய்தி என்ன? ‘இதோ பார் புது கார்’, ‘இதோபார் புது டிஸைன் தோசைக் கல்’, ‘இதோபார் புது ரக டாய்லெட் பேப்பர்’ என்று நம்மைத் தொடர்ந்து ஆசைப்பட வைக்க வேண்டும். ஏதோ அந்தப் பொருள் இல்லாவிட்டால் நமது வாழ்க்கையே சூன்யமாகிவிட்டதைப் போன்ற ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும். ஏக்கம் ஒன்று மனதில் உருவாகி, ஆசையாக வலுப்பெற்று, மனமானது ‘வேண்டும், வேண்டும்’ என்று அலறி அது நாம் அறியாமலேயே நமது இதயத் துடிப்பாக மாறிவிடுகிறது.
விளைவு?
நம்மிடம் உள்ளவற்றையெல்லாம் மனமானது மறந்துவிட்டு, மகிழ்ச்சியைத் தொலைத்துவிட்டு, ஒரு காமாந்தகனைப் போல் அலைய ஆரம்பித்து விடுகிறது.
பத்து விஷயங்கள் உருப்படியாய் உங்களிடம் இருந்தாலும் உருப்படாமல் போன ஏதாவது ஒரு விஷயத்தையே உங்கள் மனம் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறது.
சுண்டு விரல் ஓரத்தில் நகம் பெயர்ந்து இலேசாய் இரத்தம் கசிந்தால், மனமானது அதையே நினைத்து மாய்ந்து போகிறதே தவிர, எனது இதயம் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறது, எனது கை கால்கள் நன்றாக இயங்குகின்றன, என் தலையில் வலியில்லை, என் நுரையீரல், கிட்னி, குடல் எல்லாம் ஆரோக்கியமாய் உள்ளன என்று மகிழ மறந்துவிடுகிறதே!
ஒரு சிந்தனையாளர் கூறினாராம் - ‘நீங்கள் வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டுக் கிடைக்காமல் போன ஒன்றை நினைத்து மன மகிழ்வைத் தொலைப்பதைவிட, இது மட்டும் எனக்கு நடக்கவே கூடாது என்று நீங்கள் நினைத்து அப்படி கிடைக்காமல் போனதை நினைத்து மகிழ்வடையக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.’
புரியவில்லையோ? நாம் யாராவது புற்று, இதய நோய், விபத்து இதெல்லாம் வேண்டும் என்று ஆசைப்படுவோமா? வேண்டாம் எனும் அவையெல்லாம் நமக்குக் கிடைக்காததை நினைத்து மகிழுங்கள் என்கிறார் அவர்.
எதுவொன்றிற்கும் பாஸிட்டிவ்வான மறுபக்கம் உண்டு. நம்மிடம் இருப்பதைக் கொடுத்திருப்பதற்காக இறைவனுக்கு நன்றியுரைத்து மனம் மகிழுங்கள்.
ஹோட்டல் நாகரிகம்
முதலில் அங்குள்ள நாப்கின் மடிப்புகளை நீக்கி, இரண்டாக மடித்துக் கொள்ளுங்கள். சாப்பிடும் முன் நாப்கினை மடியில் விரிக்க வேண்டும்.
கத்தியை வலது கையிலும் , ஃபோர்க்கை இடது கையிலும் பிடிக்க வேண்டும்.
உணவுப் பொருள் பல்லில் மாட்டிக் கொண்டால், நாப்கினை வைத்து , வாயை மறைத்தபடி பல் குத்தும் குச்சியால் ( அங்கு பல் குத்தும் குச்சி இருக்கும் ) சுத்தப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்.
சனி, 25 டிசம்பர், 2010
ஹெல்த் ஜூஸ்
ஹெல்த் ஜூஸ்-தயாரித்தல்
படித்ததில் பிடித்தது
அவற்றைக் கடந்து சென்றால்
அவை சிறிதாகிவிடும்.
இதுதான் வாழ்க்கை!
நீ தனிமையில் இருக்கும்போது
உனக்கு என்ன என்ன தோன்றுகிறதோ
அதுதான் உன் வாழ்க்கையைத் தீர்மானிக்கும்.
- விவேகானந்தர்.....
வெற்றி என்பது நிரந்தரமல்ல;
தோல்வி என்பது இறுதியானதுமல்ல!
ஒரு நொடி துணிந்தால் இறந்துவிடலாம்.
ஒவ்வொரு நொடியும் துணிந்தால்
நாம் ஜெயித்து விடலாம்....
ஜெபிக்கும் உதடுகளைவிடச் சிறந்தது.
- அன்னை தெரஸா.
வெற்றி என்பது நிரந்தரமல்ல;
தோல்வி என்பது இறுதியானதுமல்ல!
அதனால்,
தொடர்ந்து முயல்வதை நிறுத்த வேண்டாம்!
கண்களைத் திறந்து பார்
அனைவரும் தெரிவார்கள்.
கண்களை மூடிப் பார்.
தோல்வியின் அடையாளம் தயக்கம்!
வெற்றியின் அடையாளம் துணிச்சல்!
துணிந்தவர் தோற்றதில்லை
தயங்கியவர் வென்றதில்லை!
இதை மெதுவாகப் படியுங்கள்:
நாம் பார்க்கிற விதத்தில்தான் வாழ்க்கை இருக்கிறது
என்பதை இந்த ஒற்றை வரி உணர்த்திவிடுகிறது...!
உங்கள் முன் உள்ள இன்னொரு வாய்ப்பை மறைத்துவிடும்!
பிறக்கும்போது தாயை அழவைக்கிறோம்
செவ்வாய், 21 டிசம்பர், 2010
முன்னேறி பார்க்கலாம் பகுதி - 10- உடல் நலம்
இந்த விஷயத்தை நீங்கள் இரு விதமாய் அணுகலாம். " உடல் தொந்தரவு ஏதும் இல்லையே. அப்படி ஏதும் வரும் போது பார்த்து கொள்ளலாம்; இப்போதிருந்தே இது பற்றி கவலை பட என்ன அவசியம்?" இது ஒரு அணுகுமுறை. மற்றொன்று "வருமுன் காக்கும்" அணுகுமுறை. என்னை பொறுத்த வரை இரண்டாவது நிச்சயம் நல்லது என்பேன்.
ஒரு காலத்தில் ரத்த அழுத்தம், சர்க்கரை நோய் போன்றவை நாற்பது வயதில் பலருக்கு எட்டி பார்க்கும். நாற்பது வயதில் இவை ஒரு முறை வந்து விட்டால் பின் வாழ் நாளின் கடைசி வரை அந்த நோய்கள் நம் உடன் பிறப்பாகி விடும். அவற்றோடு நாம் வாழ பழகி கொள்ள வேண்டியது தான். ஆனால் இன்றைய மாறிய சூழலில் முப்பதுக்கும் குறைவான வயதிலேயே கூட இத்தகைய நோய்கள் பலருக்கு வர துவங்கி விட்டது. எனவே நாற்பது வயதுக்கு பின் டயட், உடற் பயிற்சி இவற்றை பார்த்து கொள்ளலாம் என நினைத்தால் தயவு செய்து மாற்றி கொள்ளுங்கள்.
இன்றைக்கும் உங்கள் தெருவில் காலை அல்லது மாலை நேரத்தில் பலர் நடை பயிற்சி செய்வதை பார்க்கலாம். இவர்களில் பெரும்பாலானோர் நாற்பது, ஐம்பது வயதுகளில் உள்ளவர்களாக இருப்பார்கள். இவர்களுக்கு அநேகமாய் சர்க்கரை நோய் அல்லது ரத்த அழுத்தம் வந்து, மருத்துவரின் ஆலோசனைப்படி இந்த நடை பயிற்சியில் இருப்பார்கள். அவர்களிடம் பேசி பார்த்தால், இந்த நோய்கள் வருமுன்னே இத்தகைய பயிற்சி செய்திருந்தால் நோயே வந்திருக்காதே என்ற வருத்தம் இருப்பதை நிச்சயம் உணரலாம்.
எனது தனிப்பட்ட அனுபவத்தை பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இந்த பதிவில் சுய புராணம் சற்று அதிகம் இருக்கலாம். காரணம் உடற் பயிற்சி விஷயத்தில் மற்றவர்களை உதாரணம் காட்டுவது எளிது. ஆனால் நாமே அதனை செயல் படுத்தினால் தான் இதனை சொல்ல தகுதி இருக்கும் என நினைக்கிறேன். சுய புராணம் என நினைப்போர் எந்த நிலையிலும் இந்த பகுதியை தவிர்க்கலாம்.
சிறு வயது முதலே நான் சற்று பூசிய உடல் வாகு தான். எப்போதுமே சற்று அதிக வெயிட் என்ற எண்ணம் என்னுள் இருந்து கொண்டே இருக்கும். இதற்காக ஏதேனும் செய்ய வேண்டும்; நடை பயிற்சி அல்லது ஓட்டம் இப்படி செய்ய வேண்டும் என அடிக்கடி நினைப்பேன். சில காலம் அவற்றில் ஈடு படுவேன். மழையின் போது சாலைகள் சரியில்லை என விட்டுவிடுவேன்.ஒரு முறை நிறுத்தினால் மறுபடி ஆரம்பிக்க ரொம்ப காலம் ஆகும்.(இது மாதிரி ஆட்கள் நாட்டில நிறைய பேர் இருக்காங்க) திருமணத்திற்கு பின் சிறிது சிறிதாக இன்னும் கூட எடை கூடி கொண்டு போனது. அதிகம் நடக்காமல் ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்து பார்க்கும் அலுவலக வேலையும் ஒரு காரணம். இது இந்த பதிவை வாசிக்கும் உங்களுக்கும் பொருந்தும் என நினைக்கிறேன்.
ஒரு முறை புது நிறுவனத்தில் சேரும் போது ஹெல்த் செக் அப் செய்ய, சற்று கொலஸ்ட்ரால் இருப்பது தெரிந்தது. பெரிய அளவு பிரச்சனை இல்லை என மீண்டும் கண்டு கொள்ள வில்லை. அடுத்த இரண்டு வருடம் கழித்து ரத்த அழுத்தம் மிக லேசாக எட்டி பார்த்தது. டாக்டர் "மருந்து சாப்பிட வேண்டாம். சற்று பொறுத்திருந்து பார்க்கலாம்" என சொல்ல, இப்போது நான் விழித்து கொண்டேன்.
எடையை குறைத்தால், பார்டரில் இருக்கும் உயர் ரத்த அழுத்தம் குறையலாம் என கேள்விப்பட, அலுவலகத்தில் இருக்கும் ஜிம்முக்கு செல்ல ஆரம்பித்தேன்.
ஜிம் என்றால் அதுவரை வெயிட்டுகளை தூக்குவது, உடலை "கரளை கரளை" யாக ஆக்குவது என்று நினைத்தவனுக்கு ஜிம்முக்கு செல்ல ஆரம்பித்த பிறகு தான், "ஏரோபிக்ஸ்" என்று தனி வகை இருப்பது தெரிய வந்தது. ஏரோபிக்ஸ் சற்று அந்நிய வார்த்தை போல் தெரிந்தாலும் ஓடுதல், நடத்தல், சைக்கிளிங் செய்தல் போன்றவை தான் அவை. இவற்றை மட்டுமே தீவிரமாய் செய்ய ஆரம்பிக்க, முதல் மூன்று மாதங்களில் ஐந்து கிலோ எடை குறைந்தது. மிக மகிழ்ச்சி ஆகி விட்டது. சட்டை, பேன்ட் அடுத்த சிறிய சைஸ் வாங்க ஆரம்பித்தேன். அதன் பின் எடை கொஞ்சமாய் தான் குறைந்தது. எனது உயரத்திற்கு இருக்க வேண்டிய சரியான வெயிட்டுக்கு வந்து விட்டாலும், இதனை தக்க வைத்து கொள்ள தொடர்ந்து செல்வது அவசியமாகிறது. நாள் முழுதும் வேலை பார்த்து விட்டு மாலையில் பாட்டு கேட்டவாறே செய்யும் உடற் பயிற்சி நிச்சயம் உடலுக்கும் மனதுக்கும் நல்ல relaxation. நீண்ட நாள் கழித்து பார்க்கும் பலரும் எப்படி இந்த அளவு இளைத்தீர்கள் என கேட்கும் போது மிக மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.
இதை படிக்கும் உங்களை போலவே நானும் ரொம்ப வருடங்களாக " எக்சர்சைஸ் செய்யணும், செய்யணும்" என நினைத்த ஆசாமி தான். இப்போது செய்ய ஆரம்பித்து அதன் பலனை முழுதும் அனுபவிக்கிறேன். இது உங்களுக்கும் சாத்தியம் தான் !!
உடற் பயிற்சியுடன் செய்ய கூடிய மற்றொரு நல்ல செயல் : யோகா மற்றும் மூச்சு பயிற்சி. இதனை கற்று தர பல நல்ல இயக்கங்கள் உள்ளன. நான் கற்றது வேதாத்திரி மகிரிஷி அவர்களின் "வாழ்க வளமுடன்" அமைப்பின் மூலம். காலையில் 20 நிமிடங்கள் இதற்கென செலவழித்தால் பல நன்மைகளை நாம் உணரலாம். தியானமும் கற்று தரபட்டலும் எனக்கு அது சரியே கை கூடவில்லை. மூச்சு பயிற்சி மற்றும் யோகா மட்டும் விடாது செய்கிறேன். சமீபத்தில் திரு. கருணாநிதி அவர்கள் வேதாத்திரி மகிரிஷி நூற்றாண்டு விழாவில் கலந்து கொண்டு பேசும் போது தனது ஆரோக்கியத்திற்கு மூச்சு பயிற்சியும் ஒரு காரணம் என்றார்.
மூச்சு பயிற்சி நமக்கு தொடர்ந்து உடலில் இருக்கும் சில தொந்தரவுகளை மாத்திரை இன்றியே நீக்க வல்லது. எனக்கும் சில உடல் தொந்தரவுகள் மூச்சு பயிற்சியால் சரியாவதை அனுபவ பூர்வமாய் உணர்ந்தேன். மூச்சு பயிற்சியும் யோகாவும் வாழ்க வளமுடன் அமைப்பு மூலம் தான் செய்ய வேண்டுமென்பதில்லை. உங்களுக்கு விருப்பமான எந்த நிறுவனத்திலும் கற்கலாம்.
உடற் பயிற்சி செய்யாத காலத்தில் தேவையற்ற உணவு பொருட்களை தவிர்க்க முடிவதில்லை. அதே நேரம் ஒவ்வொரு நாளும் கஷ்டப்பட்டு உடற்பயிற்சி செய்து விட்டு மறுபுறம் வெயிட் போடும் நொறுக்கு தீனி உண்ணலாமா என மனம் கேள்வியெழுப்புகிறது. உண்மையில் அப்போது தான் உணவிலும் கட்டுப்பாடோடு இருக்க துவங்குகிறோம்.
சாமியார் போல சுவையுள்ள உணவு பொருட்களை முழுமையாய் தவிர்க்க வேண்டுமென்பதில்லை. எதையும் அளவோடு சாப்பிட வேண்டும். அது தான் முக்கியம்.
நாம் சாப்பிடும் உணவின் மேல் நம் பெயர் ஏற்கனவே எழுதப்பட்டிருக்கும் என்பார்கள். பிறந்தது முதல் இறக்கும் வரை இவ்வளவு தான் சாப்பிட வேண்டும் என்பதை இறைவன்/ இயற்கை முதலிலேயே முடிவு செய்து விடுகிறது. சிலர் அந்த அளவை விரைவிலேயே அடைந்து விடுகின்றனர். அந்த அளவை மெதுவாக அடைய, அடைய இன்னும் அதிக நாள் சுவையுள்ள உணவுகளை உண்ணலாம். ஆயுளும் நீடிக்கும்.
உணவு பற்றி இன்னொரு முக்கிய விஷயம்: நாக்கிற்கு அதிக சுவை தரும் உணவுகள் (இனிப்புகள், நொறுக்கு தீனி போன்றவை) உடலுக்கு தீங்கே தருகின்றன. அதே நேரம் நாவிற்கு சுவை தாராத உணவுகள் பெரும்பாலும் ( பச்சை காய்கறிகள், வெந்தயம் போன்றவை) உடலுக்கு நல்லது செய்கின்றன.
உடல் நலனுக்காக எப்போதும் செய்கிற/ நீங்களும் செய்யகூடிய இன்னும் சில விஷயங்கள்:
1. பழங்கள், காய்கறிகள் நிறைய சாப்பிடுதல்.
அலுவலகம் செல்லும் நாட்களில் வீடு வந்தால் பழங்கள் சாப்பிடுவதையும், சனி, ஞாயிறு மட்டும் முறுக்கு அல்லது மிக்சர் போன்ற சமாச்சாரங்கள் அளவோடு சாப்பிடுவதையும் வழக்கமாக்கி கொள்ளலாம். பழங்கள் நிறைய சாப்பிடுவது மல சிக்கல் நீக்கம், உடலில் நல்ல ரத்தம்/ சக்தி சேருதல் போன்ற பல நல்ல பலன்கள் அளிக்கிறது. ..
2. உணவில் பூண்டு வெங்காயம் நிறைய சேர்த்து கொள்ளுதல்
பூண்டை பார்த்தால் விடுவதில்லை. பாக்கிய ராஜுக்கு முருங்கை காய் போல நமக்கு பூண்டு. பூண்டு குழம்பு, பூண்டு ரசம், பூண்டு சட்னி என பெரும்பாலும் தினம் சமையலில் இருக்கும். ரத்த அழுத்தம் மற்றும் கொலஸ்ட்ரால் இரண்டும் எட்டி பார்த்ததன் விளைவு. இப்போது இரண்டுமே இல்லை.
3. ஏழு அல்லது எட்டு மணி நேர தூக்கம்
விழாக்கள் அல்லது வெளியூர் செல்வது போல ஒரு சில நாட்கள் மட்டும் குறைந்தாலும், பெரும்பாலும் ஏழு அல்லது எட்டு மணி நேரம் தூங்கி விடுதல் நலம். தூக்கம் குறைந்தால் பிரச்ச்சனையாயிடும்.
4. உடலில் எந்த தொந்தரவு இருந்தாலும் டாக்டரை சந்திப்பது
சளி போன்ற சிறு விஷயங்கள் ஓகே. நாமே கூட சமாளிக்கலாம். உடல் குறித்த நம் பயங்கள் தீர்க்க வேண்டிய நபர் டாக்டர் தான். அவரிடம் பேசி விட்டால் பிரச்சனை நம்முடையதல்ல அவருடையது; அவர் சரி செய்ய வேண்டும்; நாம் ஒத்துழைக்க வேண்டும்.
5. வருடாந்திர உடல் பரிசோதனை
இது இந்த லிஸ்டில் சமீபத்தில் சேர்ந்தது. என்ன தான் இருந்தாலும் "அடிக்கடி இரவில் சிறுநீர் போகிறோமோ? சர்க்கரை நோய் இருக்குமோ? இடுப்பு பக்கம் வலிக்கிறதே? கிட்னி பிரச்சனை இருக்குமோ" போன்ற சந்தேகங்கள்/ பயங்கள் ஒரு பக்கம் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கும். இவை முழுதாய் போக வேண்டுமானால் வருடாந்திர உடல் பரிசோதனை தான் சிறந்தது. பொதுவாக நாற்பது வயதுக்கு மேல் வருடம் ஒரு முறை உடல் பரிசோதனை எடுக்க வேண்டும் என்பார்கள். இன்றைய சூழலில் முப்பதுக்கு மேலே கூட, 1 அல்லது 2 வருடத்திற்கொரு முறை எடுக்கலாம். வேடிக்கை என்னவென்றால் உங்களில் பலரை போல நானும் " ஏதாவது நோய் என சொல்லி விட்டால் என்ன செய்வது? எப்படி எதிர் கொள்வது?" என்று தான் பயந்து சோதனை செய்யாமல் இருந்தேன்.ஆனால் இந்த சோதனை செய்த பிறகு உடல் குறித்து வந்திருக்கும் தைரியம் அசாத்தியமாய் உள்ளது. இதற்காக செய்த 1500 ரூபாய் செலவு அது தந்த தைரியத்திற்கே சரியாய் போச்சு.
**
சமீபத்தில் வந்த ஒரு எஸ். எம். எஸ் " நிறுவனத்தில் கீழ் நிலையில் வேலை செய்பவர்கள் வாக்கிங் செல்ல நினைக்கிறார்கள். மானேஜர்கள் வாக்கிங் செல்கிறார்கள். CEO-க்கள் கோல்ப் விளையாடுகிறார்கள்"
சிரிப்பு வர வைத்தாலும் இது மிக உண்மை தான். பணம் வந்து சேர்ந்த பிறகு தான் உடல் நலன் மேல் அக்கறை வர வேண்டுமென்பதில்லை. அதற்கு முன்பே அக்கறை வந்து விட்டால் நீங்கள் நினைத்தது எதையும் அடைய அதுவே பெரிய அடித்தளமாய் இருக்கும்.
சர்க்கரை நோய், ரத்த அழுத்தம், கொலஸ்ட்ரால் இவற்றின் வருகையை தவிர்க்கவும், நாளடைவில் இவை இதயத்தையும் பாதித்து ஹார்ட் அட்டாக் வராதிருக்கவும் நாம் செய்ய வேண்டியது 45 நிமிட உடற் பயிற்சி தான்.
குறிப்பாய் நாம் வசிக்கும் பகுதியிலேயே 45 நிமிடம் தினம் நடப்பது பல விதங்களில் மிக சிறந்தது. நம் ஏரியாவில் நடக்கும் விஷயங்களை தெரிந்து கொள்ளவும், பலரையும் பார்த்து புன்னகைக்கவும், அன்றைய தினத்தில் செய்ய வேண்டிய வேலைகளை பிளான் செய்யவும் இந்த 45 நிமிடங்கள் உதவும்.
ஒரு குடும்பத்தில் நடக்க கூடிய சோகங்களில் பெரியதொரு சோகம் சம்பாதிக்கும் நபரின் மரணம். அவரின் மரணம் அந்த குடும்பத்தை நிலை குலைய வைத்து விடும். என்ன தான் இன்சுரன்ஸ் பாலிசி, சேமிப்பு இருந்தாலும் முன்பு இருந்த வாழ்க்கை முறையை ( Life style ) அதன் பின் குடும்பத்தாரால் வாழ முடியாது. இதனை தவிர்க்க சற்று உடல் பயிற்சியும், உடல் குறித்த அக்கறையும் (பயமல்ல; அக்கறை ) நிச்சயம் தேவை. உங்களுக்காக இல்லா விட்டாலும் உங்கள் குடும்பத்திற்காக தினம் 45 நிமிடம் செலவிட உறுதி கொள்ளுங்கள். வாரத்தில் ஐந்து அல்லது ஆறு நாட்களுக்கேனும். இதனை தொடர்ந்து செய்ய முடிந்தால் நம் மேல் நமக்கே பெரிய மரியாதையும் நம்பிக்கையும் வருகிறது. முயற்சித்து தான் பாருங்களேன் !!
வாங்க முன்னேறி பார்க்கலாம் பகுதி - 9- சுய வெறுப்பு
" On no account brood over your errors. Take the learning alone. Rolling over the muck is not the best way of getting clean".
"கடவுளாலும் முடியாத விஷயம் ஒன்று உண்டு. நடந்ததை மாற்ற அவராலும் முடியாது ! "
இதனை முதல் முறை படிக்கும் போது நான் எப்படி உணர்ந்தேனோ, அதே வகை அதிர்வை இந்த வரிகளை கேட்டு அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் உணர்வதை பல முறை கவனித்துள்ளேன்.
***
சுய வெறுப்பு, நாம் செய்யும் தவறுகளை விரைவில் களையாமல் அல்லது அதனை குறித்த குற்ற உணர்ச்சியை நெடு நாள் மனதில் சுமப்பதால் வருகிறது.
ஒன்றை நினைவில் கொள்ளுங்கள்: நாம் எந்த ஒரு சிறு தவறும் செய்ய கூடாதேனில், ஏதும் செய்யாமல் பேசாமல் இருந்தால் தான் முடியும் (சும்மா இருப்பதுவே ஒரு பெரிய தவறு தான்!!) நிறைய விஷயங்களில் நம்மை நாமே ஈடு படுத்திக்கொள்ளும் போது சில சிறு தவறுகள் நடக்க தான் செய்யும். அதனை சரி செய்து கொண்டு மேலே ஏறி போய் கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான்.
**